In 2007 stond mijn leven op z’n kop. Ik was een succesvolle HRD-adviseur en coach binnen een groot opleidingsinstituut. Ik had een interne academie opgezet en begeleidde teams in transformatieprocessen richting competentiegericht onderwijs. Daarnaast coachte ik docenten die uitvielen, om hen weer snel aan het werk te krijgen. Ik had mijn post-HBO Coaching afgerond en geloofde heilig in oplossingsgericht coachen.
Maar achter de façade van succes speelde zich een ander verhaal af. Ik verloor mezelf steeds meer in mijn relatie en moest erkennen dat ik samenleefde met een verslaafde. Een groot geheim dat ik niet langer kon dragen. Ik nam een moedige beslissing: ik verliet mijn man en nam de kinderen mee.
Op een briefje schreef ik:
“Ik neem de verantwoordelijkheid voor mijn leven en dat van de kinderen. Ik kan jouw leven niet meer leiden. Deze verantwoordelijkheid is aan jou.”
Wat volgde was een periode van herstel, niet alleen voor mijn man, maar ook voor mijzelf. Ik ontdekte mijn eigen codependente gedrag; ik had zijn verslaving onbewust gesteund door het niet bespreekbaar te maken en naar de buitenwereld een perfect plaatje te tonen. Mijn werk werd mijn vlucht, mijn copingmechanisme.
De echte verschuiving begon toen ik durfde uit te spreken: “Mijn man is verslaafd.” Openheid en eerlijkheid werden mijn nieuwe fundament. Ik deelde ons verhaal met kinderen, familie, vrienden, buren en zelfs de school van de kinderen. Ik wilde niet het label ‘burn-out’ dragen, want dat zou een nieuw masker zijn. Ik was moe, ja, maar vooral klaar met het verbergen.
Toen ik mijn situatie deelde met mijn HR-directeur, kreeg ik te horen:
“Ik verwacht dat je je professioneel opstelt als je komt werken.”
Die opmerking raakte me diep. Ik realiseerde me dat ik mijn rouw niet aan de kapstok kon hangen. Ik wilde niet terugkeren naar mijn oude rol en patronen. Ik ontdekte dat ik al sinds mijn jeugd, met een alcoholistische vader, had geleerd om alle ballen hoog te houden en iedereen te faciliteren. Het vroeg moed om toe te geven dat ik codependent was en dat dit me, ironisch genoeg, een goede hulpverlener had gemaakt.
Ik zocht hulp voor mijn eigen verslaving: codependency. Vragen als “Wie ben ik zonder de ander?” en “Wat past bij wie ik nu ben?” werden leidend. Zo ontstond het Centrum voor Verborgen Verlies, een plek waar erkenning van verlies centraal staat. Herstel betekent immers ook verlies en rouw: het loslaten van beschermingsmechanismen en het durven vertrouwen op jezelf.
In 2016 kreeg mijn man een auto-ongeluk en ervaarde opnieuw verlies, zowel fysiek als mentaal. Dankzij ons gezamenlijke herstel konden we snel schakelen. Ik wist dat hij verantwoordelijk was voor zijn eigen herstel en hoefde hem niet meer te redden. Ik zorgde goed voor mezelf en besloot mijn business op te schalen naar een online onderneming. Zo ontstond Purposeworx, omdat ik de kracht zag van betekenisvol willen zijn, maar dan op een gezonde wijze.
Ik volgde een MBA-traject: Marketing Business Acceleration. Daar ontwikkelde ik het Plan de Vida, een plan dat helderheid, focus en voldoening bracht. Alles wat ik nu heb bereikt, samen met mijn man die inmiddels 17 jaar clean is en werkt als counselor en trainer bij een verslavingscentrum, is het resultaat van ons gezamenlijke herstel en het maken van ons Plan de Vida.
Nu leven we samen onze purpose en begeleiden we in onze prachtige villa in Spanje mensen na ingrijpende veranderingen en verlies. Herstel van verslaving is daarbij onze expertise.
We leven en werken vanuit onze Purpose.
Mijn Hero’s Journey volgens Joseph Campbell. Download hier de breakdownvan dit verhaal volgens deze storytelling ?